Kırıldı Kalemim
Kırıldı kalemim, bir bahar akşamı. Sordular, son isteğimi, “ALLAH” dedim, Geçirdiler, yağlı urganı, boynuma. Kırıldı kalemim, bir bahar akşamı. Baktım gözlerine, vatan fışkıran dağların, Dilime düştü, bir gurbet türküsü, Uçurdum gönlümü, umut dolu sılaya. Boynumda yağlı urgan, “ALLAH” dedim. Uçarak vardım HAK yurduna. Kırıldı kalemim, bir bahar akşamı. Adımı sordular, ölüm kokan, gülüşleriyle. Adnan, Hasan, Deniz, Mehmet dedim, Üşüştüler başıma, sıradan dağlar gibi. Adımı sordular, sırtları bükülmüş yamyamlar, “VATAN” dedim, güldü gökler. Kırıldı yazım, bir bahar akşamı, Sevdam, özlemim, gülüm kırıldı. Kırdılar 5000 yıllık tarihi dilimden. Üç beş soysuz elinden,s öndürülen umutlarım ile, Kırdılar, k ırdılar kalemimi. Kırıldı kalemim, bir bahar akşamı. Gönlümde “DİN” ve “VATAN”. “Vatan sağ olsun.” dedi, Uğruna kalemimi kırdığım “DAVAM”. Yazar: Selçuk Dikici